Άλλο πιστεύω, άλλο είμαι πιστός...συνέχεια

        Μπορεί κάποιος να απορήσει και να αναρωτηθεί γιατί διαφέρει ο πιστός από αυτόν που απλά πιστεύει. Μη μας στενοχωρεί αυτή η διαφορά. Για να γίνει κάποιος πιστός πρέπει στην αρχή να πιστεύει.

        Να μας στενοχωρεί το γεγονός ότι παραμένουμε στο επίπεδο της απλής πίστης και δεν προχωρούμε στο επίπεδο του να είμαστε πραγματικοί πιστοί.

       Η στασιμότητα οδηγεί στον πνευματικό θάνατο. Ο Αγώνας, η Αναζήτηση και η εσωτερική Ταλαιπωρία μας καθιστούν πιστούς. Ευλογημένη Ανάσταση να έχουμε.

Άλλο πιστεύω και άλλο είμαι πιστός

    Επειδή ζούμε σε μία κατεξοχήν εποχή σύγχυσης και γενικής ισοπέδωσης των πάντων, πολλοί χριστιανοί θεωρούν ότι το να πιστεύουν απλώς στο Θεό είναι αρκετό. Έτσι καθησυχάζουν την ταραγμένη τους συνείδηση, τακτοποιούνται ψυχολογικά και δεν έχουν καμία διάθεση για πνευματικό αγώνα και για αντιμετώπιση των κάθε λογής πειρασμών. 

      Άπαξ και διαπαντός πρέπει να τονίσουμε ότι άλλο πράγμα είναι το πιστεύω και άλλο το είμαι πιστός. Άλλωστε καὶ τὰ δαιμόνια πιστεύουσι καὶ φρίσσουσι (Ιακωβ. 2,14).  Οι άνθρωποι που απλά πιστεύουν σκέπτονται τον Χριστό μόνο το Πάσχα και τα Χριστούγεννα.  Δεν έχουν έργα πίστεως. Προσβάλλουν τον Χριστό ταυτίζοντάς Τον με την ομπρέλα ή με έναν δικηγόρο, ο οποίος πρέπει να μας απαλλάξει από μια δυσάρεστη κατάσταση και μετά να τον εξαφανίσουμε, μέχρι την επόμενη αναποδιά, όπου πάλι θα τον θυμηθούμε. Όσον αφορά την ομπρέλα, αυτή τη θυμόμαστε μόνο στην κακοκαιρία, ενώ στον αίθριο καιρό την έχουμε πεταμένη σε κάποια σκοτεινή γωνία, να περιμένει την επόμενη βροχή, για να την ξαναθυμηθούμε.

       Από την άλλοι οι πιστοί  σκέπτονται τον Χριστό κάθε μέρα, προσεύχονται σ'Αυτόν και Τον αφήνουν να οδηγεί τη ζωή τους. Δεν γκρινιάζουν και έχουν μια ανεξήγητη χαρά αφού ζουν από τώρα τη βασιλεία των ουρανών. Τώρα τις αγιασμένες ημέρες της Μ. Εβδομάδας οι ναοί θα γεμίσουν από πιστεύοντες ενώ σε μια απλή καθημερινή Κυριακή θα βρούμε τους πιστούς. Ευλογημένη Ανάσταση να έχουμε.

π. Χριστόφορος Χρόνης

Δρ. Θεολογίας, Μ.Α. Φιλοσοφίας

Η συμβολή του Επίκτητου στον πνευματικό μας αγώνα

      Η συμβολή του Επίκτητου στον πνευματικό μας αγώνα

  

    Ο μεγάλος στωικός φιλόσοφος Επίκτητος (δυστυχώς εμείς οι νεοέλληνες τον αγνοούμε, τον γνωρίζουν όμως οι εκτός Ελλάδος ελληνιστές), έζησε τον δεύτερο μεταχριστιανικό αιώνα (50-120 μ.Χ). Γεννήθηκε από δούλους γονείς και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ως δούλος. Η φιλοσοφία του χαρακτηρίζεται από καταπληκτικές ηθικές επιταγές που μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο της ζωής μας. Οι άγιοι Ιωάννης Χρυσόστομος και Γρηγόριος ο Θεολόγος τον θαύμαζαν και τον τιμούσαν ενώ το έργο του Εγχειρίδιον χρησιμοποιήθηκε ως κατηχητικό σύγγραμα και ως κανόνας για τον μοναχικό βίο.

    Όλοι εμείς βασανιζόμαστε με το τι πρέπει να πράττουμε απέναντι σε εχθρούς καθώς και σε αυτούς που μας αδικούν. Ο Επίκτητος , ο οποίος προφανώς γνώριζε τη διδασκαλία του Χριστού για την αντιμετώπιση των εχθρών, μας προτίνει κάτι ανάλογο. 

   Υποστηρίζει ο μεγάλος φιλόσοφος ότι κάθε πράγμα στη ζωή μας έχει δύο λαβές, μια φορητή και μια μη φορητή. Αν ο αδερφός σου σε αδικεί, μην πιαστείς από το ότι σε αδικεί (μη φορητή λαβή) αλλά να πιαστείς από το γεγονός ότι είναι αδερφός σου (φορητή λαβή). Έτσι θα μπορέσεις να προχωρήσεις (Επίκτητος-Άπαντα, τ.5, εκδ. Κάκτος, Αθήνα 1994, σσ 64-66).

     Η θέση αυτή του Επίκτητου μπορεί να μας βοηθήσει ουσιαστικά στον πνευματικό μας αγώνα αφού έτσι θα βάζουμε πάντοτε αγαθό λογισμό για τον πλησίον μας, κρατημένοι πάντοτε από τη φορητή λαβή ότι είναι αδερφός μας. Ευλογημένη Ανάσταση να έχουμε.

                                                                                                      π. Χριστόφορος Χρόνης

                                                                                           Δρ. Θεολογίας, Μ.Α. Φιλοσοφίας